Przed rokiem 1950, także w latach przedwojennych, budownictwo telekomunikacyjne realizowane było w zasadzie siłami dostawców urządzeń i sprzętów. Wyjątkiem było budownictwo kabli dalekosiężnych, które co prawda powstało również jako organizacja wykonawcza dostawców kabli (Towarzystwo Kabli Dalekosiężnych), ale ze względu na specyfikę robót po kilku latach działalności ukształtowało się jako odrębne specjalistyczne przedsiębiorstwo (Grupa Techniczna) świadczące usługi budowlano – montażowe na warunkach znacznie dogodniejszych niż dostawcy kabli.
Zmiany polityczne i społeczno – gospodarcze po 1945 r. spowodowały, że krajowy przemysł wytwarzający kable, urządzenia i inny sprzęt teletechniczny, nie dysponował potencjałem wykonawczym w zakresie instalacji i uruchamiania tych urządzeń, natomiast import urządzeń, wraz z ewentualnymi usługami montażowymi, został zdecydowanie ograniczony.
W tej sytuacji ogromne zadania w zakresie budownictwa telekomunikacyjnego postawione resortowi poczt i telegrafów, a wynikające zwłaszcza na tle potrzeb wojskowych w zapoczątkowanym okresie „zimnej wojny”, spowodowały konieczność utworzenia silnej organizacji budowlano – montażowej.
Jako datę rozpoczęcia zorganizowanej działalności budownictwa telekomunikacyjnego w Polsce przyjęło się uznawać rok 1950.
1 stycznia tego roku Minister Poczt i Telegrafów powołał do funkcjonowania Przedsiębiorstwo Robót Telekomunikacyjnych w Warszawie jako organizację wielozakładową posiadającą ekspozytury w Gdańsku, Szczecinie, Poznaniu, Wrocławiu, Krakowie, Lublinie i w Łodzi. Nieco później powstała ekspozytura także w Katowicach. Pierwszym dyrektorem tego Przedsiębiorstwa został inż. Zenon Szpigler.
W 1951 r. w skład tej organizacji weszła Ekspozytura Robót Kablowych przejęta z resortu komunikacji i specjalizująca się w budownictwie dalekosiężnych linii kablowych.
Po dwóch latach działalności pod kierownictwem kolejnych dyrektorów: Nieupokojewa, Kaczmarka, Gozdowskiego i Nowaka ekspozytury uzyskały status samodzielnych Przedsiębiorstw Robót Telekomunikacyjnych, Ekspozytura Robót Kablowych została przekształcona w Przedsiębiorstwo Budowy Linii Kablowych w Warszawie, a Dyrekcję Przedsiębiorstw przemianowano na Centralny Zarząd Budownictwa Łączności pod kierownictwem inż. Władysława Nowaka.
Kolejne zmiany organizacyjne doprowadziły w 1963 r. do utworzenia Zjednoczenia Budownictwa Łączności, w którego skład weszły:
Przedsiębiorstwa Robót Telekomunikacyjnych w Warszawie, Gdańsku, Łodzi, Poznaniu, Katowicach, Krakowie i we Wrocławiu Przedsiębiorstwo Budowy Linii Kablowych w Warszawie Wytwórnia Prefabrykatów Budownictwa Telekomunikacyjnego w Radomiu.
W 1985 r. utworzono też samodzielne Przedsiębiorstwo Robót Telekomunikacyjnych w Lublinie.
Tak ukształtowane organizacyjnie Zjednoczenie pod kierownictwem kolejnych dyrektorów: Władysława Prętkowskiego, Władysława Nowaka, Mieczysława Miłuńskiego i Jana Kaniewskiego funkcjonowało aż do likwidacji w 1981 r. W tymże 1981 r. wszystkie przedsiębiorstwa zgodnie powołały Zrzeszenie Budownictwa Łączności, które pod kierownictwem Jana Pichalskiego działało do 1988 r.
Warszawskie Przedsiębiorstwo Robót Telekomunikacyjnych pod kierownictwem kolejnych dyrektorów a następnie Prezesów: Witkowskiego, Jerzego Fornalskiego, Leona Biełyszewa, Zdzisława Osetka, Lecha Sutowicza, a obecnie Dariusza Madeja, zawsze spełniało szczególną rolę w organizacji przedsiębiorstw budownictwa łączności. Jako jedno z największych przedsiębiorstwa branży podejmowało ono zarówno typowe rodzaje robót jak:
kompleksowa budowa sieci miejscowej, w tym budowa kanalizacji kablowej,montaż kabli telekomunikacyjnych podziemnych i nadziemnych, budowa napowietrznych linii drutowych, instalacje abonenckie,montaż i uruchamianie pełnego asortymentu central telefonicznych, jak również rodzaje robót potrzebne dla całej branży: montaż i uruchamianie urządzeń teletransmisyjnych, przekazane w późniejszych latach do PBLK, montaż urządzeń radiofonicznych, w tym również urządzeń antenowych, montaż urządzeń zasilających, w tym głównie siłowni i elektrowni zapasowych dla dużych obiektów telekomunikacyjnych,
Szczególna rola Warszawskiego Przedsiębiorstwa polegała również na tym, że realizowało ono swoje zadania głównie w regionie stołecznym, charakteryzującym się intensywną działalnością inwestycyjną zwłaszcza w zakresie budownictwa mieszkalnego oraz specjalnymi wymaganiami w dziedzinie telekomunikacji dla potrzeb kierowania systemem gospodarczym i administracyjnym całego kraju. Wymagało to od naszego Przedsiębiorstwa wyjątkowej dbałości nie tylko o ilościowy rozwój możliwości budowlano – montażowych, ale także, a być może przede wszystkim, dbałości o opanowywanie postępu technologicznego i zapewnienie najwyższej jakości wykonawstwa.
Przed budownictwem telekomunikacyjnym stawiano stale coraz to nowe i większe zadania, nie tylko co do rozmiarów wykonawstwa, ale przede wszystkim w zakresie opanowywania i wdrażania nowych technologii robót. Wynikało to przede wszystkim z zasady, że wraz z dostarczanymi do budowy obiektów telekomunikacyjnych coraz to nowymi wyrobami nie dostarczano odpowiednich dla nich technologii montażu i uruchamiania. Było to znaczne ułatwienie dla dostawców, ale też znaczne obciążenie dla przedsiębiorstw budowlano – montażowych oraz ich odpowiedzialności za końcowy efekt budowy. Jednak organizacje budownictwa łączności z powodzeniem wywiązywały się z tak postawionych zadań:
opanowano powszechnie technologię budowy telekomunikacyjnej kanalizacji kablowej z rur z tworzyw sztucznych w miejsce stosowanych przedtem bloków betonowych; a także prefabrykację studni kablowych,opanowano technologię budowy sieci miejscowych z kabli w powłokach polietylenowych i z polietylenową izolacją żył,opanowano i wdrożono technologię montażu i uruchamiania central, w tym również central cyfrowych i cyfrowych traktów liniowych,opanowano i wdrożono kompletną technologię budowy linii światłowodowych wraz z montażem i uruchamianiem systemów cyfrowych o dużej przepływności.
Te niełatwe zadania technologiczne budownictwa łączności zawsze ściśle wiązały się z walką o ochronę środowiska. Zwłaszcza budowa różnych rodzajów linii telekomunikacyjnych silnie ingerowała w środowisko naturalne w związku z prowadzonymi wykopami, ustawianiem słupów oraz instalowaniem różnych innych urządzeń podziemnych i nadziemnych! Stąd też walka o ochronę tegoż środowiska wymuszała stosowanie coraz to nowszych technologii nie tylko w konstrukcjach urządzeń, ale też w wykonawstwie robót.
Technologia układania kabli telekomunikacyjnych w kanalizacji kablowej w ośrodkach zurbanizowanych, a wreszcie budowa całych systemów telekomunikacyjnej kanalizacji kablowej jako elementu miejskiej infrastruktury, została dosłownie wymuszona wymaganiami ochrony środowiska, unikania licznych i częstych rozkopów ulic, jezdni, terenów zielonych, dla potrzeb układania kolejnych linii kablowych.
Temu samemu celowi sprzyja również uwielokrotnienie wykorzystania torów kablowych w sieci, zmniejszające zapotrzebowanie na ilość kabli, zastosowanie kabli światłowodowych, a także kanalizacja wtórna umożliwiająca wykorzystywanie otworów kanalizacji kablowej dla łatwego i bezpiecznego ułożenia kilku kabli. Jest to niezmiernie ważne w sytuacji szybkiego wzrostu zapotrzebowania na kanalizację kablową w mieście dla zupełnie nowych użytkowników jak telewizja kablowa, sieci bankowe i komputerowe.
Kolejnym elementem budowy sieci kablowych zapobiegającym szkodliwej ingerencji w środowisko były technologie przecisków i przewiertów dla wykonywania przepustów podziemnych dla kabli w miejscach skrzyżowań z drogami, torami kolejowymi, ciekami wodnymi itp. obiektami.
Szerokie zastosowanie tych metod w istotny sposób nie tylko przyspieszało wykonawstwo robót, ale też eliminowało potrzebę licznych przekopów przez obiekty terenowe oraz bagrowanie w dnie cieków wodnych, co bez wątpienia było korzystne dla środowiska.
Nie pozostało również beż znaczenia dla ochrony środowiska oraz dla personelu monterskiego odejście od technologii kabli w powłokach ołowianych na korzyść kabli w powłokach z tworzyw sztucznych, a także coraz szersze stosowanie w sieci telekomunikacyjnej dielektrycznych kabli światłowodowych. Te nowoczesne technologie budowy sieci kablowej w istotny sposób przyczyniły się do zmniejszenia nakładów pracy warunkach szkodliwych dla zdrowia i zmniejszenia zagrożenia środowiska trującymi związkami metali.
Nadziemne linie telekomunikacyjne, technologia pozornie archaiczna, pozostały nadal elementem infrastruktury zwłaszcza na peryferiach miast i w niektórych regionach wiejskich. Jednak nie są to już linie drutowe, lecz zwykłe kablowe, również z kabli światłowodowych zawieszane na istniejącej podbudowie słupowej telekomunikacyjnej lub elektroenergetycznej. W ten sposób negatywny wpływ na środowisko nadziemnych linii telekomunikacyjnych, wymagających dawniej m.in. ciągłych wycinek w drzewostanie, został poważnie ograniczony.
W latach 80 – tych WPRT budowało w kraju sieć na skalę 150 tysięcy łączy abonenckich rocznie. Wskaźniki rocznych przyrostów łączy abonenckich to 172, 272, 372 tysiące, 500 tysięcy, a w roku 1995 blisko 1 milion.
Realizacja zadań budownictwa telekomunikacyjnego w zakresie opanowywania i wdrażania nowych technologii robót nie byłaby możliwa bez wsparcia badawczo-rozwojowego. Rolę tę spełniało Centralne Laboratorium Budownictwa Łączności pod kierownictwem inż. Lecha Żołątkowskiego, przekształcone następnie w Zakład Doświadczalny Budownictwa Łączności pod kierownictwem mgr inż. Antoniego Zołka.
Działając przy Zrzeszeniu Budownictwa Łączności Zakład opracował ponad 300 instrukcji technologicznych, wymagań i norm technicznych oraz innych dokumentów. Przeszkolił także tysiące monterów, techników i inżynierów, zbadał i ocenił pełny asortyment materiałów, osprzętu, narzędzi i maszyn stosowanych do budowy linii kablowych, wywierając w ten sposób istotny wpływ na podwyższenie jakości i niezawodności sieci kablowych.
Do roku 2002 Zakład Doświadczalny Budownictwa Łączności kierowany przez dyrektora Tadeusza Łukasiaka, był organizacyjnie powiązany z Warszawskim Przedsiębiorstwem Robót Telekomunikacyjnych. Pracował jednak na rzecz wszystkich organizacji zajmujących się techniką kablową, posiadając umowy o współpracy z ponad 20 jednostkami.
Na zlecenie Zarządu TP S.A. Zakład opracował 36 projektów norm zakładowych TPSA w dziedzinie techniki kablowej. Normy te po okresie próbnego stosowania, stały się podstawową bazą normatywną dla TPSA w dziedzinie techniki kablowej, regulującej całość prac inżynieryjnych (kanalizacje kablowe pierwotna i wtórna, rurociągi kablowe, przepusty przy zbliżeniach i skrzyżowaniach linii z innymi obiektami) oraz instalację kablowych linii światłowodowych dalekosiężnych i kabli sieci miejscowych o torach miedzianych.
Wraz ze zmianami ustrojowymi jakie miały miejsce w Polsce na przełomie lat 80-tych i 90-tych, dawne państwowe przedsiębiorstwa robót telekomunikacyjnych zostały sprywatyzowane lub podzielone. Warszawskie Przedsiębiorstwo Robót Telekomunikacyjnych w dniu 23 listopada 1991 roku przekształcone zostało w Spółkę Akcyjną akcjonariatu pracowniczego.
Do 30 listopada 2021r. siedziba Spółki mieściła się na warszawskim Targówku Przemysłowym przy ulicy Zabranieckiej 8, w tym dniu zamknęliśmy biura i magazyny Spółki w naszej wieloletniej siedzibie i rozpoczęliśmy przeprowadzkę.
Z dniem 1 grudnia 2021r. Warszawskie Przedsiębiorstwo Robót Telekomunikacyjnych S.A. rozpoczyna swoją działalność pod nowym adresem: ul. Emaliowa 9, 02-295 Warszawa i od dnia 1 lutego 2022r. jest to oficjalnie nowa siedziba Spółki.